lunes, 15 de octubre de 2012

A CRISE


din que o meu pai fode en min



din que ten as unllas tan longas coma os dentes
e que agocha a súa alma
nunha caixiña de madeira


onde eu durmo


e deixo que me foda
e que me crave as unllas e os dentes


por se alguén me rescata


sen-con-di-cións


que souban que fun ferida
                    polo meu pai

2 comentarios:

  1. ¡Qué difícil me resulta decir algo, Berta!

    Busco las palabras que puedan definir cómo me he quedado y no las encuentro.

    Podría hablar de desasosiego, o de perturbación, pero me quedaría corto.

    Me has dejado sin aliento.

    Un abrazo,

    ResponderEliminar
  2. Vaya...siento haberte robado el aire!! ;) Creo que lo has descrito a la perfección: a este país no le queda aliento. Gracias Pedro!!un abrazo

    ResponderEliminar