TRAIZÓN

dez alfinetes suxeitan
a pel dos meus brazos
e cinco
cada ombreiro


vinte crávanse
no cabelo
e nas unllas


colgada na parede
do teu dormitorio
asemello
unha araña aplastada
pola palma da túa man


non puiden ver
o disparo nas costas
detendo
a corda do meu reloxo


e de cando en vez
coma se fose
a túa obra de arte
limpas os alfinetes
e o disparo
coa inocencia
da túa culpabilidade