jueves, 2 de mayo de 2013

MICROPOEMARIO. ALFINETES


omeunome

o      meu        nome


o                       meu                        nome



.................

choves imaxes
dentro dos meus ollos


eu créote


...................



camiño entre as engurras
dobras dunha memoria
que gotea



......................



repaso as cuncas do vertedeiro
para saber se xa pasou
a hora do almorzo


................



vomito aos meus fillos
os seus nomes
pesan tanto



.............




sinais de morse conxelados
en ollos viúvos
abertos só para respirar




................


nai

estou pensando
voltar

ao útero

















6 comentarios:

  1. Vale, reconoceré que algunas se me escapan. Ya he confesado que la poesía y yo no acabamos de congeniar. Ahora bien, esta:
    choves imaxes
    dentro dos meus ollos
    eu créote

    me parece sublime.

    Un abrazo,

    ResponderEliminar
  2. A mí me pasa algo parecido con la poesía contemporánea, tan rara para un lego. Aunque Berta me está reconciliando: en este caso, si te haces con la clave de aquello de lo que está hablando, te cambia por completo la percepción de estos poemas: son perfectamente descriptivos en su concisión. Un ejercicio difícil y brillante.

    ResponderEliminar
  3. Pedro, a pesar de que empatices con la poesía, te agradezco muchísimo, tanto tanto, que te pases siempre a leer los pequeños versos que deseo compartir!! un abrazo!!

    ResponderEliminar
  4. Gracias Anónimo ;) Siento tu apoyo como una caricia constante en mi espalda.

    ResponderEliminar
  5. Creo que leyéndote he aprendido gallego. Me ha llegado un montón. Me ha dejado la sensación de un protagonista avanzando con dificultad por un lodazal de vagos recuerdos, de facultades y memorias perdidas. Muy bueno.

    ResponderEliminar
  6. Genial Miguel! Gracias por hacer el esfuerzo de leerlo! Nos pasamos la vida memorizando y al final, lo olvidamos todo...Esto es como lo de los dientes ;) Un besiño!

    ResponderEliminar