jueves, 2 de mayo de 2013
MICROPOEMARIO. ALFINETES
omeunome
o meu nome
o meu nome
.................
choves imaxes
dentro dos meus ollos
eu créote
...................
camiño entre as engurras
dobras dunha memoria
que gotea
......................
repaso as cuncas do vertedeiro
para saber se xa pasou
a hora do almorzo
................
vomito aos meus fillos
os seus nomes
pesan tanto
.............
sinais de morse conxelados
en ollos viúvos
abertos só para respirar
................
nai
estou pensando
voltar
ao útero
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Vale, reconoceré que algunas se me escapan. Ya he confesado que la poesía y yo no acabamos de congeniar. Ahora bien, esta:
ResponderEliminarchoves imaxes
dentro dos meus ollos
eu créote
me parece sublime.
Un abrazo,
A mí me pasa algo parecido con la poesía contemporánea, tan rara para un lego. Aunque Berta me está reconciliando: en este caso, si te haces con la clave de aquello de lo que está hablando, te cambia por completo la percepción de estos poemas: son perfectamente descriptivos en su concisión. Un ejercicio difícil y brillante.
ResponderEliminarPedro, a pesar de que empatices con la poesía, te agradezco muchísimo, tanto tanto, que te pases siempre a leer los pequeños versos que deseo compartir!! un abrazo!!
ResponderEliminarGracias Anónimo ;) Siento tu apoyo como una caricia constante en mi espalda.
ResponderEliminarCreo que leyéndote he aprendido gallego. Me ha llegado un montón. Me ha dejado la sensación de un protagonista avanzando con dificultad por un lodazal de vagos recuerdos, de facultades y memorias perdidas. Muy bueno.
ResponderEliminarGenial Miguel! Gracias por hacer el esfuerzo de leerlo! Nos pasamos la vida memorizando y al final, lo olvidamos todo...Esto es como lo de los dientes ;) Un besiño!
ResponderEliminar