dez alfinetes suxeitan
a pel dos meus brazos
e cinco
cada ombreiro
vinte crávanse
no cabelo
e nas unllas
colgada na parede
do teu dormitorio
asemello
unha araña aplastada
pola palma da túa man
non puiden ver
o disparo nas costas
detendo
a corda do meu reloxo
e de cando en vez
coma se fose
a túa obra de arte
limpas os alfinetes
e o disparo
coa inocencia
da túa culpabilidade
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Mmmm noto cierto tufillo a, ¿venganza?.
ResponderEliminarNunca!!!
ResponderEliminarDolor, tristeza, desamparo, desamor.
ResponderEliminarUf
Aplausos, Berta.
Gracias Pedro por encontrar siempre un hueco para la lectura y para comentar en el blog!! un arbazo!!!
ResponderEliminarSí, es desamor. Y es necesario, creo, para agarrate al amor más fuerte. Que está ahí, ahí mismo, doy fé. Me encanta como escribes, también, en gallego.
ResponderEliminarGracias! La traición es más fuerte que el desamor..duele menos..pero tarda más en cerrar la herida..
ResponderEliminar